0
Στην εποχή μας, τα χρόνια της κοινωνικής δικτύωσης, το ξέρουμε πια καλύτερα από κάθε άλλη φορά ότι οι ψευδείς ειδήσεις κάνουν τον γύρο του κόσμου γρηγορότερα από κάθε σοβαρή ενημέρωση.
Κι έτσι διασημότητες «πεθαίνουν» κάθε τόσο στις πλατφόρμες του social networking και τα νέα κυκλοφορούν αστραπιαία, παρά το γεγονός ότι ο φουκαράς είναι ακόμα στη ζωή.
Τελευταία διαβόητη περίπτωση ο θάνατος του χολιγουντιανού ηθοποιού Ρόμπιν Ουίλιαμς, που δεν ήταν λίγοι αυτοί που αποχαιρέτισαν ηλεκτρονικά τον μουσικό Ρόμπι Ουίλιαμς!
Όχι βέβαια ότι στο παρελθόν τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά, καθώς και τότε αν υπήρχε αμφιβολία για τον θάνατο κάποιου, ένας πρόωρος επικήδειος δημοσιευόταν καλού-κακού και ξεμπέρδευες.
Πολλοί ήταν αυτοί που έσπευσαν να δηλωθούν νεκροί ενώ ήταν απλώς αγνοούμενοι ή βαριά τραυματισμένοι, λίγοι ωστόσο μπορούν να ξεπεράσουν τους παρακάτω σε κωμικοτραγικούς όρους.
Henry Elionsky
Όχι βέβαια ότι στο παρελθόν τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά, καθώς και τότε αν υπήρχε αμφιβολία για τον θάνατο κάποιου, ένας πρόωρος επικήδειος δημοσιευόταν καλού-κακού και ξεμπέρδευες.
Πολλοί ήταν αυτοί που έσπευσαν να δηλωθούν νεκροί ενώ ήταν απλώς αγνοούμενοι ή βαριά τραυματισμένοι, λίγοι ωστόσο μπορούν να ξεπεράσουν τους παρακάτω σε κωμικοτραγικούς όρους.
Henry Elionsky
Ο Henry (Buster) Elionsky ήταν πρωταθλητής κολυμβητής μεγάλων αποστάσεων και θρύλος του νερού. Το παρατσούκλι του ήταν «υδάτινο φρικιό» καθώς πολλά από τα ρεκόρ που έθεσε παραμένουν ακόμα και σήμερα. Στις 31 Οκτωβρίου 1918, τα νέα για τον θάνατο του πρωταθλητή μεταδίδονταν ακαριαία: ο Elionsky είχε πεθάνει όχι από πνιγμό, αλλά από επιδημία γρίπης. Ο επικήδειός του δημοσιεύτηκε με πάσα επισημότητα και όλοι τον θεωρούσαν νεκρό για πολλά χρόνια, μέχρι που επανεμφανίστηκε μαγικά στα μέσα της δεκαετίας του 1920 και κολύμπησε χαλαρά 100 χιλιόμετρα! Οι περισσότερες βιογραφίες του Elionsky συνεχίζουν να τοποθετούν τον θάνατό του το 1918, παρά το γεγονός ότι ο πρωταθλητής ξαναχτύπησε! Όσο για την πραγματική ημερομηνία θανάτου του, αυτό παραμένει άγνωστο.
Luca Barbareschi
Ο ιταλο-ουρουγουανός ηθοποιός εμφανίστηκε στο φιλμ τρόμου του 1980 «Cannibal Holocaust», μια ταινία μυθοπλασίας σε ντοκιμαντερίστικο στιλ, η υπόθεση της οποίας είχε να κάνει με συνεργείο που γύριζε ντοκιμαντέρ και χάθηκε μέσα στα τροπικά δάση του Αμαζονίου. Τέτοιος ήταν ο ρεαλισμός της ταινίας που η ιταλική αστυνομία πίστεψε πράγματι, στη δοκιμαστική προβολή του φιλμ, ότι ήταν ένα γνήσιο snuff film που απεικόνιζε τον θάνατο τεσσάρων ηθοποιών, περιλαμβανομένου του Luca Barbareschi: η ταινία κατασχέθηκε από τις Αρχές και ο σκηνοθέτης συνελήφθη με κατηγορίες για φόνο! Κι εδώ αρχίζουν τα ωραία, καθώς ο σκηνοθέτης Ruggero Deodato είχε βάλει όρο στο συμβόλαιο των ηθοποιών που τους απαγόρευε να εμφανιστούν δημόσια για έναν χρόνο, στην προσπάθειά του να προωθήσει τη «γνησιότητα» της ταινίας! Ο Deodato παρακάλεσε από το κρατητήριο τους ηθοποιούς να εμφανιστούν στη δίκη του, καθώς το πράγμα είχε πάρει ζοφερές διαστάσεις. Ο Barbareschi έδωσε πράγματι το παρών στο δικαστήριο και ο σκηνοθέτης αποφυλακίστηκε τελικά. Από το 2008 ο Luca Barbareschi είναι ένα πολύ ζωντανό μέλος της ιταλικής Βουλής.
Kate Webb
Η διαβόητη νεοζηλανδή πολεμική ανταποκρίτρια που έκανε ουκ ολίγα πρωτοσέλιδα κατά τη διάρκεια του Πολέμου του Βιετνάμ «πέθανε» ξαφνικά, όταν νέα για τον θάνατό της άρχισαν να κυκλοφορούν σε εφημερίδες. Μέχρι και οι New York Times δημοσίευσαν έναν δακρύβρεχτο επικήδειο για κείνη, καθώς τα ίχνη της ήταν άφαντα. Όφειλε λοιπόν να είναι νεκρή! Η πραγματικότητα ήταν βέβαια ελαφρώς διαφορετική: η Kate Webb ήταν ένα από τα έξι άτομα που είχαν πιαστεί αιχμάλωτοι από τους βιετκόνγκ της Καμπότζης, οι οποίοι την ανάγκασαν να ακολουθήσει τις βορειοβιετναμέζικες δυνάμεις στην πορεία τους, αν και κάποια στιγμή κατάφερε να το σκάσει. Κι ενώ λίγο έλειψε να πεθάνει από ελονοσία, ήταν και πάλι ζωντανή! Η Kate Webb συνέχισε τη διαπρεπή της καριέρα ως πολεμική ανταποκρίτρια και μέτρησε και πάλι μια σειρά από πρωτοσέλιδα στον Πόλεμο του Κόλπου, πεθαίνοντας τελικά χτυπημένη από καρκίνο πολλά χρόνια αργότερα, στις 13 Μαΐου 2007.
Lal Bihari
Γέννημα-θρέμμα Ινδός, ο Lal Bihari ζούσε τη ζωή του όταν έκανε αίτηση για δάνειο το 1975, το οποίο του το αρνήθηκαν επειδή ήταν λέει νεκρός! Και κανείς βέβαια δεν είχε μπει στον κόπο να του το πει. Στην αστυνομική έρευνα που ακολούθησε για τα αίτια του θανάτου του, αποδείχτηκε ότι θείος του είχε λαδώσει κυβερνητικό αξιωματούχο να πεθάνει τον ανιψιό του για να του φάει την πατρική περιουσία, μια μικρή έκταση γης. Κι εδώ αρχίζουν τα καλύτερα: χρειάστηκαν 19 ολόκληρα χρόνια, απίστευτα ποσά και ασύλληπτες γραφειοκρατικές και δικαστικές περιπέτειες για να αναγνωριστεί και πάλι ως ζωντανός ο Lal Bihari από το ινδικό κράτος, αποκτώντας ξανά τα νόμιμα δικαιώματα στην περιουσία του. Το πράγμα όμως δεν σταμάτησε εδώ, καθώς φαίνεται ότι η πρακτική του «θανάτου» συγγενών για υφαρπαγή της γης τους είναι κοινός τόπος στην επαρχία Uttar Pradesh: ο Bihari ίδρυσε τη μη κυβερνητική Uttar Pradesh Association of Dead People, για να βοηθήσει ανθρώπους με αντίστοιχες περιπέτειες και σύντομα το σωματείο του αριθμούσε 20.000 μέλη!
Άλφρεντ Νόμπελ
Δεν είναι μικρός ο αριθμός των ιστορικών προσωπικοτήτων που έχουν διαβάσει τους επικήδειούς τους στις εφημερίδες. Στις περισσότερες περιπτώσεις, πρόκειται για σύγχυση με κάποιον άλλο με παραπλήσιο όνομα ή απλώς για πλαστή είδηση. Μια τέτοια ξακουστή υπόθεση ήταν με τον σουηδό εφευρέτη Άλφρεντ Νόμπελ: το 1888, ο αδελφός του, Λουδοβίκος, πέθανε στις Κάννες και γαλλική εφημερίδα έσπευσε να κηδέψει πρόωρα τον Άλφρεντ. Στον πικρόχολο επικήδειο μάλιστα η εφημερίδα καταφερόταν κατά του Νόμπελ, αποκαλώντας τον «έμπορο του θανάτου», καθώς εφηύρε όπως θυμόμαστε τον δυναμίτη, σχολιάζοντας ταυτοχρόνως ότι ο Νόμπελ έγινε πλούσιος βρίσκοντας «νέους τρόπους να σκοτώνει περισσότερους ανθρώπους γρηγορότερα από κάθε άλλη φορά». Διαβάζοντας τον ιδιαίτερο επικήδειό του, ο πάντα ειρηνιστής Νόμπελ ανησύχησε για την υστεροφημία του, γι’ αυτό και αποφάσισε να αφιερώσει το σύνολο της περιουσίας του στη χρηματοδότηση των ομώνυμων βραβείων, για να προωθήσει τα πάθη της ζωής του: τη λογοτεχνία, την επιστήμη και την ειρήνη φυσικά. Η Ιστορία έδειξε να τον δικαιώνει, καθώς σήμερα οι περισσότεροι τον μνημονεύουν για τα σπουδαία Βραβεία Νόμπελ και όχι για τη νιτρογλυκερίνη του.
Delimar Vera Cuevas
Ήταν στις 15 Δεκεμβρίου 1997 όταν η πυρκαγιά κατέστρεψε το σπιτικό της Luz Cuevas. Μέσα στην πύρινη κόλαση, η Luz προσπάθησε να βρει τη μόλις 10 ημερών κόρη της, χωρίς τύχη όμως. Η πυροσβεστική θεώρησε πως το άτυχο μωρό είχε αποτεφρωθεί στις πύρινες γλώσσες και οι αρχές της Φιλαδέλφεια το ανακήρυξαν νεκρό. Στον απόηχο της τραγωδίας, η μητέρα της Delimar παρέμενε δύσπιστη για τον τρόπο που είχε χαθεί η κόρη της, όσο και καχύποπτη για τα αίτια της φωτιάς (βραχυκύκλωμα καλωδίων). Πέντε χρόνια λοιπόν μετά το τραγικό συμβάν, η Luz εντόπισε ένα κοριτσάκι σε παιδικό πάρτι που έμοιαζε πολύ με τα άλλα της παιδιά. Αφού απέσπασε τρίχα από τα μαλλιά του κοριτσιού, το τεστ DNA απέδειξε πράγματι ότι επρόκειτο για τη νεκρή κόρη της! Οι αστυνομικές αρχές που ερεύνησαν την υπόθεση ανακάλυψαν ότι η τωρινή μητέρα της Delimar, Carolyn Correa, είχε βάλει επίτηδες φωτιά στο σπίτι της οικογένειας για να απαγάγει το κοριτσάκι. Η Correa έφαγε 9-30 χρόνια στη φυλακή και πλέον περιμένει την αποφυλάκισή της με αναστολή.
Hiroo Onoda
Εδώ μιλάμε για έναν ιδιαίτερο στρατιώτη, καθώς ο Hiroo Onoda πολέμησε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και παρά τη συνθηκολόγηση της Ιαπωνίας το 1945, εκείνος παραδόθηκε το 1974! Στις 26 Δεκεμβρίου 1944, ο Onoda στάλθηκε στο νησάκι Lubang των Φιλιππίνων με διαταγές να κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να αποτρέψει συμμαχική εισβολή στο νησί. Τον Φεβρουάριο του 1945, όταν η ΗΠΑ και η Κοινοπολιτεία των Φιλιππίνων κατέφτασαν στο νησί, ο Onoda πήρε τους άντρες του στα βουνά και διεξήγαν πια ανταρτοπόλεμο στον φιλιππινέζικο πληθυσμό. Κοντά στα τέλη του 1945, οι συμμαχικές δυνάμεις έριξαν τόνους φέιγ-βολάν που έγραφαν «Ο πόλεμος τελείωσε τον Αύγουστο του 1945. Κατεβείτε από τα βουνά»! Ο Onoda είδε μεν το μήνυμα, το θεώρησε όμως προπαγάνδα και συνέχισε τον ανένδοτο αγώνα του! Κι έτσι τον Δεκέμβριο του 1959, ο Hiroo Onoda δηλώθηκε επισήμως νεκρός από το ιαπωνικό κράτος. Οι κάτοικοι του νησιού θεωρούσαν ωστόσο πως ο Onoda ήταν ζωντανός και στις 20 Φεβρουαρίου 1974 έτερος Ιάπωνας, κάποιος Norio Suzuki, ο οποίος όργωνε τα βουνά για να βρει τον «υπολοχαγό Onoda», ένα πάντα(!), σκόνταψε πάνω στον πραγματικό υπολοχαγό. Ο ανθρώπινος Onoda αρνήθηκε ωστόσο να τον ακολουθήσει αν δεν λάμβανε εντολή από ανώτερο αξιωματικό και έπρεπε να ειδοποιηθεί κατευθείαν από την ιαπωνική κυβέρνηση για να πειστεί ότι ο πόλεμος είχε τελειώσει. Όσο για τη θέση του, ζήτησε φυσικά αντικαταστάτη για να την αφήσει, όπως και έγινε τελικά: στις 9 Μαρτίου 1974, ο ταγματάρχης Yoshimi Taniguchi τον άλλαξε στο φυλάκιο που είχε στήσει στα κορφοβούνια για λογαριασμό των Ιαπώνων. Ο Hiroo Onoda πήρε χάρη από όλους και από όλα και ζει πλέον στη γενέτειρά του μέχρι και σήμερα.
Anne Greene
Η Anne Greene ήταν μια οικιακή βοηθός που εργαζόταν στο Duns Tew της Αγγλίας κατά τον 17ο αιώνα. Σε νεαρή ηλικία, η Anne έμεινε έγκυος από τον εγγονό του κύρη της αγροικίας. Το μωρό πέθανε στη γέννα και η Anne ενοχοποιήθηκε για τον θάνατό του, παρά την έλλειψη αποδεικτικών. Η άτυχη οικονόμος καταδικάστηκε σε θάνατο και απαγχονίστηκε στις 14 Δεκεμβρίου 1650 στην Οξφόρδη. Αφού παρέμεινε στην αγχόνη για μισή ώρα, κηρύχθηκε επισήμως νεκρή και ο ιατροδικαστής έδωσε το άψυχο κορμί της στην ιατρική σχολή για το μάθημα ανατομίας. Την επόμενη μέρα λοιπόν, οι φοιτητές ιατρικής παρατήρησαν ότι το πτώμα είχε παλμό! Η Greene μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο νοσοκομείο και τελικά έγινε καλά, παραμένοντας επισήμως νεκρή για περισσότερες από 24 ώρες και μένοντας στην Ιστορία ως μια από τις ελάχιστες περιπτώσεις αποτυχημένης εκτέλεσης. Κατόπιν αθωώθηκε και από το αδίκημά της, λόγω της «αναπάντεχης παρέμβασης του Θεού» στην υπόθεσή της, και έγινε διασημότητα στη Βρετανία. Η Greene έζησε άλλα 15 χρόνια μετά τον απαγχονισμό της και πέθανε τελικά, οριστικά αυτή τη φορά, το 1665.
Whitney Cerak
Στις 26 Απριλίου 2006, ένα λεωφορείο που μετέφερε 9 φοιτητές και διοικητικό προσωπικό του Πανεπιστημίου Τέιλορ συγκρούστηκε με φορτηγό σε αυτοκινητόδρομο της Ιντιάνα. Πέντε άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στο τροχαίο δυστύχημα, μεταξύ των οποίων και μια ξανθιά γυναίκα, η Whitney Cerak. Μια κοπέλα που της έμοιαζε πολύ, η Laura Van Ryn, τραυματίστηκε σοβαρά στο ίδιο δυστύχημα και έπεσε σε κώμα. Έπειτα από πέντε εβδομάδες, όταν συνήλθε κάπως, οι οικείοι της παρατήρησαν την περίεργη συμπεριφορά της και όταν της ζήτησαν να πει το όνομά της, εκείνη έγραψε «Whitney Cerak»! Είχε γίνει φυσικά λάθος στους φακέλους του νοσοκομείου, με τα αποτελέσματα να είναι κωμικοτραγικά. Κι αυτό γιατί η Laura Van Ryn είχε ενταφιαστεί ως Whitney Cerak, με τους οικείους της να θρηνούν για τον χαμό της. Και βέβαια, όντας σε κώμα, η Whitney Cerak είχε στο πλευρό της όλη την οικογένεια της Van Ryn.
Andras Toma
Ο ούγγρος πολίτης εντάχθηκε στις δυνάμεις του Άξονα το 1944 και πήρε μέρος σε μάχες κοντά στην Κρακοβία και το Άουσβιτς κατά του Κόκκινου Στρατού. Στις 11 Ιανουαρίου 1945, ο Toma πιάστηκε αιχμάλωτος και μεταφέρθηκε σε σοβιετικό στρατόπεδο ομήρων πολέμου κοντά στην Πετρούπολη. Το 1947, ο Toma μεταφέρθηκε σε ψυχιατρικό ίδρυμα της Ένωσης και έκτοτε τα μητρώα του χάθηκαν. Ο άτυχος άντρας δηλώθηκε επισήμως νεκρός το 1954 και οι οικείοι του ειδοποιήθηκαν για τον χαμό του. Στην πραγματικότητα βέβαια παρέμενε ακόμα στο ψυχιατρείο, κάτω από το λάθος όνομα Andras Tamas. Και έπρεπε να περιμένει μέχρι το 2000 όταν τσέχος γλωσσολόγος ανακάλυψε το λάθος στον ιατρικό φάκελο και αναγνώρισε τον ούγγρο φουκαρά. Αφού έγινε και τεστ DNA, ο Toma επέστρεψε στη γενέτειρά του ως ο τελευταίος φυλακισμένος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου που επαναπατριζόταν! Επιστρέφοντας στην Ουγγαρία, ο Toma προάχθηκε σε επιλοχία και πήρε γενναία αποζημίωση για όλα τα χρόνια που ήταν σε υπηρεσία. Έζησε με την ετεροθαλή αδελφή του μέχρι τον θάνατό του, στις 30 Μαρτίου 2004.